Maandagmorgen, het schoolleven voor Ruben start weer op. Zijn school heeft geregeld dat de lessen thuis online gevolgd kunnen worden, live. Dat kan best gezellig zijn met een chatfunctie en klasgenoten die het reuzeleuk vinden om zo’n laptop mee te sjouwen naar de lessen en met de thuisblijvers te kletsen. Of er nu zoveel opgestoken wordt, is de vraag, maar allicht meer dan niets en ik ben blij dat mijn zoon toch nog contact met zijn klasgenoten kan onderhouden. Juist in de tienerleeftijd is dat zó nodig. Er wacht straks wel een stapel toetsen om ingehaald te worden, maar dat is van later zorg.

Inmiddels is een tweede klasgenoot in quarantaine gegaan, dus de smart kan gedeeld worden.

Een vriendin wenst me een inspirerende dag toe, ik vind het een mooie wens en ben benieuwd. Nadat ik mijn blog heb geschreven, trek ik met de hond het weiland in. Op een onbewaakt moment besluit ze om door een verse koeienvlaai te rollen, als ik ze eruit trek, is het al te laat; Nora zit er helemaal onder…

Als ik haar thuis onder de buitenkraan sta af te spoelen, bedenk ik of dit een inspirerend moment is. Eigenlijk voelt het wel zo; ik geniet van de grappige dingen van het leven die er zomaar ineens kunnen zijn. En zeker nu ik toch een beetje in een cocon leef voor mijn gevoel, geeft dit me positieve energie.

Wat die kleine wereld betreft; ook al volg ik het nieuws en de ontwikkelingen in de maatschappij, diezelfde maatschappij voelt ook als een ver-van-mijn-bed-show. Het dringt minder tot me door lijkt het wel, ik zit op een eiland…

s’ Middags ontwikkel ik een huiswerkopdracht voor de praktijk, het gaat over eenzaamheid naar aanleiding van de man uit het Evangelie die al 38 jaar ziek was en als het ware ook in quarantaine lag, het onderwerp komt redelijk dichtbij, ook al voel ik me niet echt eenzaam.

Al met al was het inderdaad een inspirerende dag, en ik besef eens te meer wat woorden kunnen doen…

Als de hond ’s avonds in haar mand wil gaan liggen, vindt ze daar een relatiegeschenk van kat Pluis; een geweldig cadeau waar ze trots mee in haar bek loopt te paraderen, er piept nog net een grijs staartje uit…Ondanks dat het niet zo fris is, en het geschenk ook ingeleverd moet worden, moet ik er enorm om lachen. Ik overweeg om een boekje te gaan schrijven met dierenstreken van de familie Snoek, er is namelijk altijd wel wat…

Lessen die ik leer:

• Richt je op goede woorden en neem ze mee

• Het zijn vaak de kleine dingen die het doen…die kleur geven aan je leven

• Na de quarantaine, wil ik om me heen blijven kijken, met de gedeeltelijke lockdown ligt eenzaamheid nog sterker op de loer voor velen