Gisteravond kregen we de rouwbrief naar aanleiding van het overlijden van mijn tante. Ik voel vanmorgen dat er verdriet binnengekomen is; ik herinner me de logeerpartijen die mijn zus en ik, samen met ons nichtje hadden bij mijn oom en tante, dagen van plezier. Ik herinner me de persoon die ze was en besef dat dat allemaal voorbij is. De laatste jaren sprak ik haar niet veel meer, maar toch… Hugo en ik proberen altijd naar de begrafenis van onze familieleden toe te gaan, uit een stuk respect naar de overledene maar ook om onze (fysieke) relatie als het ware af te sluiten. Dat gaat nu niet en dat voelt onaf….Opnieuw iets waar we niet de enigen in zullen zijn…

Vandaag kunnen we weer geen mantelzorg verlenen aan mijn schoonmoeder, net als vorige week. We zijn gezegend met een grote en flexibele familie, dus anderen nemen deze taak over, maar we missen haar, haar grapjes, gevatheid en de gezelligheid die ze meebrengt. Hopelijk vult ze volgende week weer de stoel die ze zich toegeëigend heeft als ze bij ons is. In de maatschappij staan veel mantelzorgers onder druk en corona doet daar zeker geen goed aan; hoe zal dit gaan verlopen de komende tijd?

Ik bereid me voor op de gesprekken voor morgen gepland staan in de praktijk. En maak opnieuw een lange wandeling met de hond in het weiland, dit keer komen we schoon thuis;).

In de mail vind ik een oproep aan alle christenen om te bidden voor Nederland en in het speciaal voor de overheid, nu de spanning op alle fronten stijgt, kan ik daar helemaal mee instemmen.

Op de één of andere manier lijk ik het drukker te hebben dan aan het begin van de quarantaine, de lethargie is verdwenen en ik kom meer in de actiestand denk ik. Evengoed merk ik dat het ook een periode van bezinning is, vooral een bezinning op de deze tijd en wat het in de maatschappij teweeg brengt.Vanuit mijn eigen ervaring, trek ik lijnen door, weliswaar in het besef dat ieder zijn eigen pad loopt. Vanmorgen las ik de woorden van Jezus; “Kom allen tot Mij, wie vermoeid en belast zijn, en Ik zal je rust geven…”wat gaat daar een liefde van uit en wat hebben we dit nodig nu de stress en overbelasting toenemen en ons bedreigen.