Eigenlijk zou de titel anders moeten: En dan heeft Corona je huis weer verlaten!

Veertien dagen hebben we op een eilandje geleefd en nu mogen we van ons eiland af. Dus; hoe is het daarbuiten?

Ik merk dat de laatste dagen de luiken al steeds meer opengingen in mijn beleving; het voelde al niet meer zo opgesloten, de vrijheid lonkte…Terwijl ik dit schrijf, vraag ik me ook af: welke vrijheid? Want de situatie in Nederland is behoorlijk veranderd. Dat is alleen al heel opvallend door de mondkapjes, toen we ons twee weken geleden isoleerden, zag je ze nauwelijks in het straatbeeld, nu zie je ze nauwelijks níet 😉

Wat me ook opviel is de neiging om te gaan sjoemelen met betrekking tot de eindstreep; ach we zijn nu al zover, we kunnen wel…die ene dag maakt ook niet meer uit, dat soort gedachten. Als ik lees dat een groot percentage zich niet aan de quarantaine houdt, besef ik dat dat gevaar inderdaad op de loer ligt.

Wat ik heel bijzonder vind, is dat mijn eerste activiteit buitenshuis bestaat uit een kerkdienst. Een kerkdienst in de kerk van mijn jeugd waarin Jelle en zijn vriendin belijdenis van hun geloof afleggen. Wat bijzonder dat we dit allemaal in gezondheid mee kunnen maken, en wat bijzonder dat hij deze keus gemaakt heeft. Ik ervaar dat God ons vasthoudt en ons leven leidt, wij lopen onze weg, maar Hij weeft de eindjes aan elkaar, Hij legt het patroon. Dat geeft me vertrouwen voor deze tijd en voor de toekomst.

De kerk is schaars gevuld, de jongelui komen binnen met mondkapjes op en de dienst begint. Normaal zou het gebouw gevuld zijn met familie, vrienden en gemeenteleden die het allemaal mee willen maken, maar dat gaat nu niet. Het doet surrealistisch aan, alsof het niet helemaal echt is, alsof de fysieke afstand ook in mijn hoofd zit, alsof het mijn beleving aantast…Misschien is dit ook een gevolg van de quarantaine, dat ik nog niet helemaal uit mijn bubbel gestapt ben, óf zitten we allemaal ergens in onze eigen anderhalve-meter- bubbel, geschapen door de fysieke afstand, de onaanraakbaarheid en de mondmaskers? (masker komt van het woord maskeren)

De Bijbel zegt dat in de laatste dagen van deze wereld de liefde zal verkillen en ik vraag me als sinds maart af, of deze ‘afstandsperiode’ daar een bijdrage aan zal gaan leveren.

Gelukkig heeft de Geest van God geen problemen met afstand en kan Hij ons moeiteloos aanraken, Hij was ook in de dienst aanwezig en bracht vreugde, pure blijdschap om het wonder van twaalf gave jonge mensen die willen gaan voor God. Vreugde om met God verbonden te zijn en overladen te worden met geschenken die ik samenvat in; hoop op een toekomst vol liefde met Hem, een toekomst die nu al gestart is.

Deze blog is het slot en daar past terugkijken bij. Ik zal dat niet heel uitgebreid doen, ik heb al genoeg geschreven, wat ik vooral geleerd heb is hoe belangrijk het is dat verschillende terreinen van je leven steun geven. Dan denk ik aan; je gezondheid (lichamelijk, mentaal, geestelijk), je geloof, intieme relaties, netwerk van vrienden, familie, collega’s, medegelovigen, werk of zinvolle bezigheden, ontspanningsmogelijkheden en woonomgeving. Tijdens het schrijven van dit blog merkte ik telkens weer dat ik me op veel van deze terreinen gelukkig mag prijzen. Gelukkig omdat ik hierin in goede omstandigheden verkeer en steun ervaar. Als ik bijvoorbeeld zonder werk of partner in slechte gezondheid op vierhoog een quarantaine door zou maken, zou het heel anders voor me voelen, vermoed ik. En ook als niemand zou informeren; “Joh, hoe gaat het, houden jullie het een beetje uit, kan ik iets voor je doen?”.

Dit gezegd hebbend, weet ik dat velen wél in situaties zitten waarin bepaalde terreinen van hun leven niet lekker lopen, deze mensen ontmoet ik natuurlijk ook in mijn praktijk. Vaak gaat het mis als men al leeft met een aantal tekorten, hier redelijk evenwicht in weet te bewaren, maar er dan een nieuw tekort ontstaat wat onbalans veroorzaakt. Ik hoop dat ik hen met nog meer invoelingsvermogen tegemoet kan treden.

Ik hoop nog meer; dat we in onze polariserende maatschappij weer terugkeren naar het omzien naar elkaar, naar het willen luisteren naar de ander en de zaken vanuit het perspectief van die ander willen gaan bezien. Ik hoop dat we elkaar praktisch bij zullen staan, dat we elkaar ondanks de afstand toch van dichtbij gaan ontmoeten. Dat we sámen verder gaan en niet ieder voor zich.

Als ik op maandag een aantal dingen te kopen heb, merk ik dat ondanks alle kapjes/ maskers en schermen, mensen het toch niet kunnen laten om contact met elkaar te zoeken en te maken. Ik voel me nog een beetje een alien, al is het alleen maar omdat mijn bril en mondkapje niet fijn samenwerken, maar het geeft me toch hoop…

Die hoop zet ik als een stip op de horizon.

En als ik dan nog verder kijk, kom ik bij mijn uiteindelijke hoop: wat in het Bijbelboek Jesaja staat (Hfds 11 vers 9b)”de aarde zal vol zijn van de kennis van de HEERE”. Als ik dat vrij vertaal: iedereen op aarde zal omgaan met de God die bij je is, de God die met je meegaat. Wow, dan zal er nog eens een geweldige sfeer zijn! Dan zal er nog eens echte saamhorigheid zijn…!

Deze hoop wordt mijn uitroepteken op de horizon!