Ik word wakker door mijn eega die uit bed stapt, weer terugkomt omdat hij duizelig is, enige tijd later er weer uitgaat en tenslotte na een overgeefsessie weer gaat liggen…tjonge….pittig begin van de dag. Kan dit iets met Corona te maken hebben, nee toch? Ik merk dat het gevaar om hypochonder te worden zomaar op de loer ligt in deze tijd en als ik de verhalen mag geloven, hebben meer mensen daar last van.

Na een paar uur zit manlief ineens weer achter de PC en is er niets meer aan de hand. Daarentegen voel ik me aan het eind van de morgen ook misselijk en dat blijft de hele dag hangen, bah!

Maar….wat een feest… op een gegeven moment schuiven de wolken – die al dagen boven ons hangen en van alles over ons uitstorten – open en verschijnt de zon! Hoe blij kun je zijn met de zon! Ik ga er gelijk inzitten, heb toch niks anders te doen;)…héérlijk!

De dag kabbelt voorbij, ik rommel wat in huis, heb eigenlijk nergens zin in, de misselijkheid zit me in de weg.

Onze aanstaande schoondochter en mijn moeder zijn vandaag de eersten die uit quarantaine mogen en dat is een opbeurend idee. Jelle is nu 48 uur klachtenvrij en zijn smaak en reuk lijken terug te komen, wat ben ik hier dankbaar voor zeg. Je hoort genoeg mensen die dit langdurig kwijt zijn nadat ze Corona doorgemaakt hebben en eten zonder dat je iets proeft, is een stuk minder prettig; het genietmoment gaat ervan af.

Jelle haalt voor ons de boodschappen op die ik online besteld heb, het voelt onwennig om hem te laten gaan, alsof het nog niet mag…

s’ Avonds belt mijn moeder met de boodschap dat haar zus, mijn tante dus, is overleden. Het is een heel snel proces geweest en we praten erover door. Dan realiseer ik me dat we mogelijk helemaal niet naar de begrafenis kunnen (als dat sowieso al kan vanwege het maximaal aantal toegestane personen), en dat is toch een vreemd idee. Hoe velen zullen een soortgelijke situatie meemaken of in heftiger versies? Of hebben dit de afgelopen tijd meegemaakt? Hoeveel verstoorde rouw zal dit op gaan leveren? Ik vrees dat rouwtherapeuten hun handen vol gaan krijgen over enige tijd. Wat hebben we toch een andere maatschappij gekregen…

Gelukkig dat mijn moeder op tijd uit de quarantaine was, zodat ze haar zus nog heeft kunnen spreken op deze laatste dag. Gelukkig dat ze op open wijze het aanstaande afscheid konden bespreken en zich erbij neergelegd hebben, ook al wisten ze niet dat dat afscheid al zo snel zou komen.

Wat heerlijk dat er troost is, over de dood heen, dat er niet alleen troost is, maar zelfs een Thuis.

#quarantaine #quarantaineblog